เรื่องเล่าจากรถมาสด้า…

 

สมัยก่อนตอนข้าพเจ้าอยู่อนุบาล บิดามักจะขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งที่โรงเรียนทุกๆวัน แต่พอขึ้นประถม 1 ด้วยความที่คนที่บ้านไม่ว่าง(บ้านเป็นอู่รถยนต์ บางครั้งจะมีช่างในอู่ขี่รถมอไซค์ไปส่ง) บิดาและมาดาต่างมีภาระและงานเยอะขึ้นในช่วงเช้า ข้าพเจ้าจึงถูกถัดขึ้นให้มีคนไปรับไปส่งแทน โดยข้าพเจ้าจะถูกส่งไปโรงเรียนตอนเช้าในทุกๆวัน ด้วย “”รถมาสด้า”” ซึ่งคนขับจะเป็นคุณลุงที่อยู่แถวบ้านของข้าพเจ้า และจะรับเด็กๆในละแวกบ้านเดียวกัน… ถ้าหากจำไม่ผิดในราคาเดือนละ 300 บาท เพราะข้าพเจ้าจะเป็นคนนำเงินที่ได้จากแม่นั้นไปส่งให้คุณลุงท่านนั้นนั่นเอง ..

ในทุกๆวัน “รถมาสด้า” คันนั้นจะมารับที่หน้าบ้านตอน 7 โมงเช้า และจะรอรับที่หน้าโรงเรียนหลังเลิกเรียนตอน 4 โมงครึ่ง และอีกหนึ่งรอบคือ 5 โมงเย็น .. หากสายกว่านั้นต้องหาทางกลับบ้านเอง…

“รถมาสด้า” สมัยก่อนจะขึ้นที่ด้านข้างของตัวรถ ไม่ใช่ถูกจัดวางเป็นสองแถวแบบในปัจจุบัน… ยามที่เสียงบีบแตรดังมาแต่ไกล ข้าพเจ้ามักจะรีบยกซดโอวัลตินที่แม่ชอบชงให้ทุกเช้า และรีบใส่รองเท้านักเรียนวิ่งไปรออยู่หน้าบ้าน…

พลันที่เดินขึ้นรถมาสด้า.. เสียงโฆษณาวิทยุ “ท่อพีวีซีของท่อน้ำไทย” จะดังขึ้นอยู่เสมอๆทุกวันๆจากลำโพงด้านหน้าตัวรถ …เด็กนักเรียนทุกคนต่างมีมุมหรือที่นั่งบนรถของตัวเอง เพราะภายในรถ สามารถที่จะบรรจุเด็กนักเรียนเหล่านั้นได้ถึงเกือบ 7-8 คน ประหนึ่งเป็นรถโรงเรียนที่ไปส่งในทุกๆเช้ามากกว่าเป็นรถรับจ้างทั่วไป และมุมที่ทุกคนจะพยายามแย่งกันคือ มุมของเบาะนั่งหลัง เพราะมันนั่งสบายและรับลมเย็นกว่าใครๆ…

เสียงเจื้อยแจ้วทักทายของทุกคน เสียงบอกว่าวันนี้เรามีของเล่นใหม่ แต่เสียงในตอนเช้ามักจะเงียบกว่าด้วยความที่เด็กๆต่างเพิ่งจะตื่นนอน งัวเงียกันไป.. หากแต่พลันโรงเรียนเลิก ทุกคนที่กลับรถคันเดียวกันจะรู้ว่าจะต้องมารอ “รถมาสด้า” ที่กำแพงด้านข้างของ “โรงเรียนสฤษดิเดช”… เสียงของทุกคนจะดูเบิกบานใจ เพราะหลังเลิกเรียน เราต่างมีของเล่นใหม่มาอวด บางคนก็ซื้อขนมมาแบ่งกันกิน หากกินไม่ทัน แล้วรถมาแล้ว ก็จะซื้อไปกินกันบนรถ บางคนก็นั่งทำการบ้านบนรถมาสด้านั่นแหละ เพราะกลัวกลับบ้านไปแล้วดูการ์ตูนไม่ทัน…

ความทรงจำบน “รถมาสด้า” ในวัยเยาว์ของข้าพเจ้ามันเยอะเหลือเกิน…

… จนกระทั่งเข้ามัธยม จึงได้ข่าวว่าลุงที่ขับรถมาสด้าคันนั้นเสียชีวิตลง.. มารดาของข้าพเจ้าจึงตัดสินใจไปรับส่งเอง และบางครั้งก็เปลี่ยนมานั่งสองแถวกลับบ้าน ซึ่งมีค่าใช้จ่ายที่ถูกกว่านั่งประจำ… ข้าพเจ้าจึงเลิกนั่งรถมาสด้าคันนั้นกลับบ้านไปโดยปริยาย..